Począwszy od przygotowania do żerowania, a skończywszy na zhoojingu, posiadanie wyznaczonego miejsca, w którym można się rozebrać, wydaje się właściwe. Prawie najlepszy wynalazek w historii (drugi po maszynie do cappuccino, telefonie komórkowym, laptopie, samochodzie… okej, okej, może nie Najlepsza Wynalazek kiedykolwiek, ale zdecydowanie tam jest!), te stacje glam są często określane jako „toaletki” lub „buduary”, ale „próżność” jest prawdopodobnie najpopularniejszym terminem dla tego modnego zestawu lustro / stół / krzesło. Kiedy i gdzie zaczął się ten pomysł? Jaka jest historia tego ukochanego mebla?
Widoczne wszędzie - od dekadentycznych filmów skupiających się na tantiemach po małe i szerokie małe mieszkania, próżności - podobnie jak większość rzeczy używanych w pielęgnacji - często łatwo zlekceważyć. Ale historia próżności podkreśla i kataloguje zmieniające się piękno, wzornictwo i standardy kulturowe na przestrzeni wieków. Usiądź wygodnie, zrelaksuj się i wygodnie. Niedługo zabierzemy Cię na spacer ścieżką pamięci próżności.
Koncepcja nowoczesnej próżności przywołuje obrazy dużych luster, blatu wypełnionego większą ilością produktów kosmetycznych, niż można liczyć (lub kiedykolwiek potrzebujesz), pluszowego krzesła i rodzaju okrągłych żarówek związanych ze starym hollywoodzkim urokiem. Ale jest to dalekie od miejsca, w którym wszystko się zaczęło.
Rdzeń słowa „próżność” pochodzi z XIII wieku i łacińskiego słowa rdzeniowego vanus, co oznacza bezczynność i daremność. Dopiero w XIV wieku słowo to zyskało również konotację narcystyczną. (Ruch vanitas w obrazach zajął się dodatkowymi interpretacjami śmierci i bezruchu. Yikes!) Osobno, fraza i koncepcja „toaletki” rozwinęła się pod koniec XVIII wieku. Te dwa pomysły - próżność i toaletka - później się zbiegły, ale tylko w amerykańskim angielskim. (W Australii tabele te znane są jako księżne).
Ale jeśli pójdziesz wszystko w drodze powrotnej koncepcja specjalnej przestrzeni do „nakładania twarzy” istnieje przynajmniej od starożytnych Egipcjan. Kosmetyki trzymali w pudełkach i słoikach, które następnie zakopali razem z nimi (co prawdopodobnie wyjaśnia, dlaczego powyższe pudełko kosmetyczne jest tak dobrze zachowane; prawdopodobnie przechowywano je w ciemnym grobowcu bez dużej ilości tlenu lub wilgoci). Ludzkie cywilizacje, które podążyły ich śladem, kontynuowały przeważnie przenośne przybory toaletowe.
Tak jak Włochy Magazyn opisuje, że starożytni Rzymianie nosili wypolerowane lustra i makijaż wykonany z odchodów zwierzęcych - hej, nie ma bólu, nie ma zysku. Z kolei chińscy arystokraci podarowaliby pozłacane pudrowe pudła swoim niedoszłym kochankom China Daily. Wraz z rozwojem domów w anglo-europejskim społeczeństwie, które w XVIII wieku zaczęły obejmować specjalne sypialnie i łazienki, pierwsze „stoły toaletowe” zawierały różne kosmetyki i akcesoria, takie jak maszynki do golenia, używane zarówno przez mężczyzn, jak i kobiety.
Ta podstawowa forma przechowywania piękna przybrała formalny obrót pod koniec XVII wieku, kiedy kwitnąca europejska arystokracja przeniosła sztukę przygotowania się na wyższy poziom. Jak badano na wystawie w 2013 roku w Metropolitan Museum of Art, te marności - znane przez Francuzów jako poudreuse (od poudrelub proszek) i „lowboys” w Anglii - zdobyli Europę szturmem.
Ich popularność można do pewnego stopnia przypisać być może najsłynniejszemu koneserowi próżności swojego czasu - i wyznaczając trendy w nadchodzących stuleciach - Madame de Pompadour (kochanka cesarza Ludwika XIV). Wiele jej bujnych portretów z epoki rokoka przedstawia nie tylko wystawne suknie, ale także skomplikowane meble. Najwyraźniej żyła swoim najlepszym życiem. Portrety François Bouchera dają wyraźne spojrzenie na lustro kosmetyczne Madame. I jest to jeden z jej toaletek, który otrzymał specjalne wyróżnienie na wystawie Met 2013.
Na bardziej surowych ziemiach Anglii i Stanów Zjednoczonych toaletki nie były tak ozdobne, ale to nie znaczyło, że były nudne. Zamiast tego ewoluowały do stylu kolonialnego, królowej Anny i Chippendale: niektóre kwitły, ale głównie były renderowane w naturalnych kolorach. W całym XIX wieku modne style pojawiały się i znikały: gotyckie, renesansowe i tak, styl rokoko powrócił poprzez współczesne ruchy, takie jak Arts and Crafts, a później art deco dotknął także świata toaletek.
To właśnie w epoce art deco na początku XX wieku „nowoczesna” koncepcja próżności stała się tym, co teraz przewidujemy. (Być może także w tym okresie próżność przybrała wyjątkowo silny wizerunek femme). W 1986 roku The New York Times namaszczony buduar Jeana Harlowa w filmie z 1933 r Kolacja o ósmej jako archetypowa efektowna próżność, ale artykuł przedstawia także upadek estetyki Ryczących lat dwudziestych w Ameryce jako wielkiego kryzysu, a następnie II wojny światowej. Jednak kiedy gospodarka amerykańska - szczególnie jej ziewająca luka bogactwa - odbiła się w drugiej połowie XX wieku, luksusowe przedmioty o ostentacyjnych nazwach, takie jak „próżności”, wróciły do mody. Co za ulga!
Teraz marności i inne niegdyś niszowe lub rzadkie meble są tak samo u siebie na masowym rynku, jak na eksponowanych eksponatach muzealnych. Ale tak jak każda inna innowacja związana z pięknem, ich historia obejmuje nie tylko łuk ludzkich kosztowności, ale także ludzkie wartości.
